Graveyard - Lights Out

 Το λοιπόν, νέος δίσκος για τους Σουηδούς Graveyard τους οποίους οφείλω να πώ πως τους έχω ιδιαίτερη αγάπη, γιατί; Απλά ακούστε τους. Αλλά ας μην προτρέχουμε. Τρίτος δίσκος για αυτούς τους 70's vintage rockers με τίτλο Lights Out. Ο πρώτος ομώνυμος δίσκος τους ήταν απλά καλός αλλά ο δεύτερος Hisingen Blues του 2011 ήταν άλλο φρούτο, πολύ καλό φρούτο. Περιττό να πώ πως είχαν ανεβάσει τον πήχη πολύ ψηλά και πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω από το καινούριο τους πόνημα. Απογοήτευση; Μια απο τα ίδια; Ή κάτι καλό εν τέλει; Οι υποθέσεις όμως δεν οδηγούν πουθενά. Για να δούμε λοιπόν τι μας φέρνουν εδώ οι Graveyard. 

Ο ήχος τους είναι πιστός στη δεκαετία του 70' με τις γνωστές blues προσμίξεις που μας είχαν συνηθίσει ήδη από το Hisingen Blues, δυνατές συνθέσεις που θέλεις δε θέλεις σε κάνουν να κουνιέσαι ρυθμικά. Κιθάρες μελωδικές, όχι cheesy αλλά όμορφες είτε στα χαλαρά τους είτε στα πιο δυνατά τους σήμεια, τύμπανα που απο τη μία αποτελούν μαζί με το μπάσο την ραχοκοκκαλιά του δίσκου και απο την άλλη προσθέτουν και αυτά στοιχεία στα κομμάτια και ένα βαθύ μπάσο που ναί, μπορείς να το διακρίνεις χωρίς καμία απολύτως δυσκολία. Αφήνω τα φωνητικά χωριστά γιατί μου δημιούργησαν και μια βασική απορία. Ο Joakim Nilsson βράχνιασε λιγάκι ή είναι ιδέα μου; Όπως και να έχει, η φωνή του Nilsson πιστεύω πως είναι το μεγάλο ατού του Lights Out γιατί πολύ απλά ο τύπος κεντάει σε ολόκληρο το δίσκο, ακόμα καλύτερος και απ'ότι στο Hisingen Blues. Ας πάρουμε το κάθε κομμάτι ξεχωριστά. 

Ο δίσκος ανοίγει με το "An Industry Of Murder" ένα δυνατό κομμάτι με αρκετά σκοτείνη προσέγγιση. Ένα τυπικό Graveyard κομμάτι με εναλλαγές μεταξύ ήρεμων σήμειων και δυνατών ξεσπασμάτων, calm before the storm αίσθηση. Δεν είναι το πιο δυνατό κομμάτι του δίσκου αλλά σου αφήνει την αίσθηση πως κάτι καλό θα ακολουθήσει, όποτε πέτυχε το στόχο του για την ώρα. Εκεί που περιμένεις μια εξίσου δυνατή συνέχεια έρχεται το "Slow Motion Countdown" για να σε εκπλήξει. Ένα απαλό bluesy κομμάτι τύπου ''Uncomfortably Numb'' (Hisingen Blues), μία φόρμουλα που φαίνεται πως κατέχουν πλήρως οι Graveyard και δε φοβούνται να ξαναχρησιμοποιήσουν με επιτυχία. Πανέμορφο και καθηλωτικό κομμάτι με δυνατό ρεφρέν, υπέροχα φωνητικά και ένα φινάλε με όμορφες αρμονίες πλήκτρων και πιάνου. Ένα απο τα πιο δυνατά και αισθαντικά σημεία του δίσκου. Τρίτο κομμάτι, το προσωπικό αγαπημένο μου, "Seven, Seven". Σ'αυτό το κομμάτι εντόπισα την κατ'εμέ αυξημένη βραχνάδα του Joakim Nilsson κάτι που δουλεύει απίστευτα καλά με το κομμάτι. Γρήγορο κομμάτι που σίγουρα σε κάνει να θέλεις να πεταχτείς απο την καρέκλα σου και να αρπάξεις μια κιθάρα ή μια σκούπα στη χειρότερη. Σύντομο κομμάτι που σου μένει αμέσως στο μυαλό και σίγουρα θα σε κάνει να επανέλθεις πολλές ακόμα φορές αντλώντας την ίδια χαρά και ευχαρίστηση. 

Επόμενο στη σειρά το "The Suits, The Law & The Uniform" ένα mid-tempo hard rocking κομμάτι που οποιοσδήποτε οπαδός της rock μουσικής θα αγαπήσει. Έχω την εντύπωση (και ελπίζω να μην υπερβάλω) πως σε τέτοια "απλά" κομμάτια οι Graveyard επιδεικνύουν μια τραγίκη (με την καλή έννοια) άνεση που σε κάνει να απορείς. Και εκεί που έχεις σκάσει ένα χαμόγελο ικανοποίησης με την πορεία που έχει πάρει ο δίσκος, έρχεται ο οδοστρωτήρας "Endless Night" και σε κάνει να απορείς με την ενέργεια των εν λόγω Σουηδών. Στα χνάρια του "Seven, Seven" (ίσως κάποτε γίνει το αγαπημένο μου) και ακόμα πιο δυνάτο. Δώστε έμφαση στις υπέροχες κιθάρες, ειδικά στο ρεφρέν και στα εκπληκτικά φωνητικά του Nilsson. Ο τύπος απλά δε ζορίζεται. 

Ακριβώς στο σημείο που νιώθεις την αδρεναλίνη σου να είναι έτοιμη να εκραγεί έρχεται το "Hard Time Lovin" να σε χαλαρώσει. Για άλλη μια φορά η γνώστη φόρμουλα της αργής blues μπαλλάντας μόνο που αυτή τη φόρα σε ακόμα πιο ήπια και ταξιδιάρικη μορφή. Το πιατίνι στο ρεφρέν σε πάει ακόμα πιο πίσω από το 70', στίς slow συνθέσεις του 60'. Ένα κομμάτι καθαρτικό θα λέγαμε που απελευθερώνει το μυαλό και τις αισθήσεις. Οκ, χαλαρώσατε, πάμε ξανά για κοπάνημα και αυτή τη φορά για το hit-άκι του Lights Out, το "Goliath" το οποίο είναι και το πρώτο κομμάτι για το οποίο γύρισαν και videoclip. Δυνατό, γρήγορο με αναμενόμενη αλλά και spot on δομή. Είναι ακριβώς το single που ψάχνεις σε κάθε δίσκο. Δείτε και το βίντεο, είναι αρκετά διασκεδαστικό.

Επόμενο κομμάτι, το "Fool In The End", ένα ακόμα από αυτά τα "απλά" rock κομμάτια με τον Nilsson να τραγουδάει "I Got The Restless Blues" και ναί, και ακούραστοι είναι και τα'χουν και τα blues.Στιγμή αυτογνωσίας για το συγκρότημα; Ίσως, δε μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα όσο μας δίνουν αυτό που θέλουμε. Κάπως έτσι φτάνουμε στο κλείσιμο του δίσκου, με το "20/20 Tunnel Vision". Ήρεμο και ταξιδιάρικο κομμάτι που σε χαλαρώνει τόσο ώστε ο δίσκος να χωνευτεί στο μυαλό του κάθε ακροατή, με όμορφες κιθάρες που σε παρακαλούν να αφεθείς καθώς ο δίσκος οδεύει προς το τέλος του και έναν Nilsson να σε αποχαιρετά μετά απο μια εκπληκτική παράσταση. Αν θέλαμε να το περιγράψουμε με μια φράση, το "20/20 Tunnel Vision" είναι η σύνοψη του Lights Out, αυτό που μένει στο τέλος, ένα αίσθημα ικανοποίησης, ολοκλήρωσης και σίγουρα η προσμονή της επόμενης ακρόασης.

Τα κατάφεραν και πάλι οι Graveyard, με εξέπληξαν και το ίδιο θα κάνουν και με σας. Δε μπόρουμε να συγκρίνουμε σκληρά και χοντροκομμένα το Lights Out με το Hisingen Blues καθώς και οι δύο δίσκοι είναι φανταστικοί, έγκειται πλέον στην προσωπική άποψη του καθενός. Τους ευχαριστώ πραγματικά γι'αυτό το δίσκο καθώς οι συνοδοιπόροι τους Witchcraft δε με ικανοποίησαν με την τελευταία τους δουλειά ("πάνω του αδέρφια του βλάσφημου") και πραγματικά χρειαζόμουν τη 70's δόση μου. Ακούστε το Lights Out, θα σας αρέσει και ακόμα και αν δε σας αρέσει, δε θα είναι χαμμένος χρόνος. 

Αλέξης Αιμονιώτης